Sarata

Найближче проживання

Sarata to wieś w Ukrainie, w obwodzie czerniowieckim, w rejonie Putyła. Znana jest jako najbardziej oddalona i niedostępna wieś w ukraińskich Karpatach, do której nie prowadzi żadna droga. Została założona na początku XVIII wieku. W najlepszych czasach populacja Saraty sięgała 200 osób. W 2019 r. rzeczywista populacja wynosi około 20 osób. Tradycyjne rzemiosło ludowe: rzeźba w drewnie,haft artystyczny,tkactwo.

Sarata to wieś w rejonie Putyła na Bukowinie, założona na początku XVIII wieku i położona w pobliżu wsi Shepit. Według ostatniego spisu ludności liczy zaledwie 20 osób. Średnia wysokość nad poziomem morza wynosi 1182 metry.

Głównym ciekiem wodnym wsi jest rzeka Sarata o tej samej nazwie, która jest prawym dopływem Białego Czeremoszu.

W miejscowości odkryto źródła wody mineralnej. Czyste górskie powietrze i oddalenie od cywilizacji są najlepszą okazją do dobrego wypoczynku.

Wśród zabytków architektury zachowała się cerkiew św. Eliasza z XVII wieku. Niestety nie udało się ustalić dokładnego roku budowy tego kościoła, który jest podobny do kościołów w sąsiedniej Rumunii i prawdopodobnie został zbudowany w XIX wieku. Wygląd zewnętrzny został prawdopodobnie odnowiony w 2010 roku. W pobliżu kościoła zachowało się kilka starych krzyży cmentarnych.

Kościół można zobaczyć na tarasie niskiego zbocza w pobliżu miejsca, gdzie dwie rzeki łączą się w środku tej małej osady. Kościół jest niewielkim, jednopiętrowym budynkiem z trzema kopułami i fasetowanymi ścianami bocznymi nawy. W 2008 r. jego zewnętrzne ściany wciąż były pokryte gontem. Nie wiadomo, czy i jak często kościół jest używany. Przy wejściu na teren kościoła na drewnianym stelażu wisi dzwon.

Najdalej wysuniętym punktem, na południu w pobliżu granicy z Rumunią, jest wieś Sarata. Logistycznie znacznie bliżej stąd do Rumunii niż do innych wiosek w Ukrainie. Mały punkt w środku lasu: 15 kilometrów ślepej drogi od odległej wioski Nyzhniy Yazlovets, dalej do źródła Białego Czeremoszu i słynnego Pamiru. Dalej na trasie znajduje się kilka wiosek u podnóża gór: Vyzhenka, Bahna, Chereshenka, Lopushna, Lukivtsi, Stara i Nova Zhadova. Z Brusenky dotrzesz do gór w Pidzakharychi. Stamtąd należy wspiąć się w górę, najpierw do zbiegu dwóch rzek Cheremosh, do doliny Bilyi. Przez wioski Petrashi, Marynychi, Stebni, Shpetky, Dovgopillia, Konyatyn, Yablunytsia, dotrzesz do wioski Holoshyna, gdzie znajdują się posiadłości, które witają turystów. Droga do Saraty często przebiega na skraju głębokich zapadlisk o głębokości 50-70 metrów. Przez 15 kilometrów od zjazdu w Niżnym Jazłowcu do Saraty droga prowadzi przez las i po deszczach może być zalana wodą. Na krótkim odcinku wzdłuż drogi wycięto szeroki pas lasu, aby słońce mogło choć trochę osuszyć drogę. Czasami tykwy wyglądają bardziej jak jeziora, a w niektórych miejscach były tak szerokie, że nie dało się ich obejść pieszo - po jednej stronie była rzeka, a po drugiej bardzo strome podejście.

W związku z rozwojem zielonej energii tama została odbudowana pod pretekstem rutynowej konserwacji, aby zapewnić mini-elektrownię wodną.

Tutejszy piękny kościół zachwyca nowoczesną renowacją. Tak jak powinno być, stoi na wzgórzu, dzięki czemu jest dobrze widoczny z każdego miejsca. Nawiasem mówiąc, kościół działa - mieszkańcy mogą usłyszeć słowo Boże, przyjąć komunię, wyspowiadać się itp. w swojej rodzinnej wiosce.

W pobliżu kościoła pasie się duże stado owiec. Najbliższy sklep jest oddalony o 18 kilometrów, a zimą może być tak śnieżnie, że można tylko zostać w domu i czekać na wiosnę, żeby przywiozła równiarkę. Szkoła z internatem w Selyatynie jest oddalona o 40 kilometrów, a nawet bliżej przez Pamir. Wioska Sarata jest naprawdę bardzo interesująca i kolorowa.

Oczywiście w wiosce z tak małą liczbą mieszkańców nie ma sklepu ani poczty. Ale ludzie są do tego przyzwyczajeni i jakoś sobie radzą. Podstawą życia gospodarczego Saraty jest praca na roli. Dzięki Bogu, jest jej tu aż nadto. Domy są rozrzucone w odległości kilkuset metrów od siebie. Tak więc, o ile ma się siłę i ochotę, można kopać na własnej działce. Nie daje ona jednak zbyt wielu owoców - wysokość terenu, która wynosi około 1100 metrów, utrudnia ich uprawę. Jest tu więc wyraźnie chłodniej niż na pogórzu. Zwykle temperatura w lipcu wynosi 15-18 stopni Celsjusza, podczas gdy zimą termometr spada do minus 30 i poniżej.

W tych warunkach w Sarat nie ma drzew owocowych: ani jabłka, ani gruszki nie dojrzewają. Dlatego mieszkańcy wioski zajmują się głównie ogrodnictwem: uprawiają ziemniaki, buraki i cebulę. Ostatnio jednak dieta górali uległa urozmaiceniu: ze względu na ocieplenie pogody zaczęła dojrzewać cukinia.

Kolejnym ważnym elementem gospodarstwa jest hodowla zwierząt. Ponieważ pastwiska są duże, można na nich trzymać od trzech do pięciu krów. Okazuje się, że w Sarat jest więcej bydła niż ludzi. Tutejsze krowy są również specyficzne - same wychodzą na pastwisko i same z niego wracają. Nie dają dużo mleka, ale nie ma to większego znaczenia, bo i tak nie ma komu go sprzedać. Tak więc rodzina zużywa prawie całe mleko na własne potrzeby. Jesienią liczba krów spada, a do Saraty przyjeżdża ciężarówka, by zabrać mięso.

Oczywiście okoliczne lasy są pełne grzybów i jagód. Nikt z mieszkańców nie chodzi więc głodny.

Pieką chleb w domu, a gdy potrzebują oleju lub mąki, umawiają się z kimś, kto je przywiezie. Odległość do najbliższego sklepu nie jest duża, ale też nie za duża - da się tam dojechać, nawet kiepską drogą.

Od czasu do czasu Sarata jest odwiedzana przez turystów. Dobrze, że przez wioskę przebiega droga przelotowa. W szczególności można przejechać przez Saratę ze wsi Niżni Jałowiec do wsi Szepit. Odległość do Nyzhniy Yalovets wynosi 20 kilometrów, a do Shepit - 18 kilometrów. Od czasu do czasu miejscowi pokonują te odległości pieszo.

Jeśli więc potrzebujesz przewodnika, możesz go znaleźć. Jednak granica ukraińsko-rumuńska znajduje się w odległości krótkiego spaceru, około pięciu kilometrów, czyli znacznie bliżej niż wieś Shepit, której jednostką administracyjną jest Sarata.

Wśród lokalnych atrakcji turystycznych na uwagę zasługuje dość wysoka góra Tomnatyk, która znajduje się 4 kilometry od Saraty. Na samej górze znajdują się ogromne i jednocześnie niesamowite kule. Miejsce to nazywane jest "Pamir", ponieważ tak nazywała się znajdująca się tutaj stacja radarowa, która działała w czasach Związku Radzieckiego.

Można więc śmiało powiedzieć, że każdy, kto odwiedzi Saratogę, nie pożałuje.

Рекомендуємо відвідати в Sarata

Переглянути всі