Zespół PR
Budynek kolegium był wówczas największym w mieście. Zbudowano go poza miastem, na szczycie wzgórza w pobliżu dawnych ziemnych fortyfikacji. Kolegium zostało zaprojektowane przez Franciszka Placidiego, który zbudował Collegium Nobilium w Warszawie, a także zaprojektował kościoły i klasztory w Łukowie, Sztokholmie i wielu klasztorach.
Budynek wykonany jest w stylu dawnego baroku z elementami klasycyzmu. Fasada ma luźne belkowanie i portyk z trójkątnym frontonem, a na tympanonie znajduje się Wszechwidzące Oko, które czasami mylone jest z jednym z symboli masońskich. Lwowskie kolegium zostało zbudowane w stylu klasycystycznym. W 1760 roku poświęcono kamień węgielny pod budowę kościoła. W XVIII wieku rozpowszechniły się idee oświecenia. Filozofowie podkreślali równe prawa od urodzenia. Idee te rozprzestrzeniły się na ogół populacji Francji. Fryderyk Wilhelm I i Fryderyk II Wielki rozszerzyli sieć szkół podstawowych w swoim kraju. Sieć nowych uniwersytetów i akademii rosła w niesamowitym tempie.
W połowie XVIII wieku polski oświeceniowiec Stanisław Konarski, pijar, promował reformy edukacyjne. Od 1740 roku wykładał w warszawskim Collegium Nobilium Piarum, gdzie młodzi ludzie studiowali nauki ścisłe. Kolegia pijarskie konkurowały z jezuitami, którzy sprzeciwiali się ich rozprzestrzenianiu. W 1718 r. Kolegium Pijarów pojawiło się we Lwowie i było główną instytucją edukacyjną w mieście. W 1759 r. papież Klemens XIII potwierdził tytuł uniwersytetu dla kolegium jezuickiego. W 1772 r. Lwów znalazł się pod panowaniem austriackich Habsburgów. Kolegium zostało otwarte w 1774 r., ale niedokończone. Księża mogli uczyć młodzież za darmo pod nadzorem komisji rządowej. W 1784 r. planowano otwarcie uniwersytetu we Lwowie, ale kolegium zostało zamknięte podczas reformy kościelnej. Budynek został przeniesiony do fabryki tytoniu, a w 1785 r. utworzono szpital ogólny, który był obsługiwany przez ludzi z kościoła parafialnego św. W XIX wieku miał on własnego księdza. Kościół za kolegium nigdy nie został zbudowany. Od lat siedemdziesiątych XIX wieku chorymi opiekowały się zakonnice. Oryginalny wygląd został zachowany dzięki litografiom Karela Auera. Budowę szpitala zakończono w 1885 r., dobudowując wschodnie skrzydło.
