Muzeum Bojkowszczyzny, Turka

Muzeum Ludowe "Bojkowszczyzna" zostało założone w 1987 r. w Turce przez pracowników biblioteki i działało wówczas jako oddział biblioteki. W 1997 r. Muzeum Boikiwszczyzny otrzymało tytuł muzeum ludowego i obecnie działa jako odrębna jednostka strukturalna Departamentu Kultury i Turystyki. Jest to skarbnica historii, obrzędów, zwyczajów, kultury i życia Bojków. Miasto Turka jest uważane za nieoficjalną stolicę Bojków, grupy etnicznej Ukraińców, którzy zachowali swoją kulturę, język, historię i organizują tu festiwale bojkowskie.

Muzeum posiada cztery sale wystawowe. Są to: sala historyczna, sala etnograficzna, sala diaspory ukraińskiej i sala Mychajło Zubryckiego. Muzeum posiada 1538 oryginalnych eksponatów i 1641 książek.

Pomieszczenia, w których powstało muzeum, były niegdyś gabinetem protetyki dentystycznej prywatnego przedsiębiorcy Wasyla Dubrawskiego. Pomieszczenia były utrzymywane w dobrym stanie, więc nie było potrzeby ich remontowania. Nad projektem pomieszczenia pracował Mykola Komarnytskyi.

Zwiedzający mogą zapoznać się z historią Turki, życiem i kulturą Bojków, a także zobaczyć ekspozycje drewnianych cerkwi bojkowskich, które mamy w Turce. W sali etnograficznej odwiedzający zobaczą drewniane przedmioty gospodarstwa domowego, starożytne stroje bojkowskie i wspaniałe hafty bojkowskie. Zobaczą również bojkowskie obuwie, takie jak drewniane buty (dovbanyky) i chodziki. W sali ukraińskiej diaspory zwiedzający zapoznają się z literaturą wydaną przez naszych rodaków za granicą, a także z kostiumami scenicznymi chóru Homin. W sali księdza Mychajły Zubryckiego zwiedzający mogą zapoznać się z twórczością księdza Mychajły Zubryckiego. Jego prace naukowo-badawcze, a także biografię życia i pracy w regionie Turka.

Od niepamiętnych czasów Bojkowie, żyjący w krainie obfitującej w lasy, wykorzystywali drewno w życiu codziennym. Z drewna wyrabiali drewniane naczynia, buty i przedmioty gospodarstwa domowego. Widzimy więc, że prawie wszystkie naczynia są wykonane z drewna: od łyżek po miski, miski na masło, podwójne kubki, czerpaki, gelety, nochvy, łopatę do pieczenia ciasta wielkanocnego, solniczkę, tłuczek, sito. Możemy również zobaczyć drewniane krzesło wykonane z solidnego korzenia drzewa, koło do wozu, drewniane jarzmo używane do zaprzęgania wołów i orania pola, pralki, wrzeciono, łańcuch, widły, grabie, szatkownicę. Wszystko to są przedmioty gospodarstwa domowego w gospodarce nietowarowej Bojków. Wszystko, co widział Bojko, było wytwarzane i używane w życiu codziennym.

Kiedy rodziło się dziecko, mężczyzna robił drewnianą kołyskę, którą przywiązywał do sufitu i kołysał dziecko. A kiedy syn lub córka dorastali, ojciec rzeźbił drewnianą zabawkę i nie było nic lepszego dla dziecka niż to, co zostało wykonane rękami rodziców. A jak trudno było zrobić krosno, łamacz, czy młynek do technologicznej obróbki lnu, a jak ciekawie i zręcznie wykonano maszynę do garbowania skór, czy ręcznie robiony młyn do plew. W kuźni wykorzystywano również drewno. Na przykład drewniany worek kowalski połączony ze skórą służył do dostarczania powietrza do ognia.

Aby przygotować siano lub przywieźć coś z pola, Bojkowie nauczyli się robić wóz.

Jakie piękne ubrania nosili nasi przodkowie. Tkane i szyte z domowych tkanin bluzki, etykiety, spódnice, spodnie, koszule męskie i dziecięce, wszystkie zdobione haftem lub koralikami. Ubrania były przewiązane tkaną szarfą. Każda wioska ma swój własny haft i kolorystykę. Boikiny to piękne i radosne kobiety, więc używały kolorów tak jasnych jak tęcza.

A ręczniki haftowane rękami babć są tak przyjemne dla oka. Zgodnie z ludowym zwyczajem kładziono je pod stopy nowożeńców podczas wesela, ozdabiano nimi ikony na ołtarzu, a gospodarze witali nimi gości na ręczniku z chlebem i solą.

Na stopy wkładano im drewniane buty z drewna, głównie lipowego, a później nosili je chodzący. Już w latach 1939-40 zamożni chłopi sami robili sobie buty lub trzewiki. Szyli serdaki lub guni z grubego "bitego" płótna, które nosili zimą.

W długie zimowe wieczory bojkowie wyplatali kosze z korzeni drzew i winorośli. Używali ich do kopania ziemniaków, zbierania grzybów lub jagód. W zimowe wieczory kobiety wyplatały sylianki, gerdany, korale z patsyorky lub koraliki. Używały wzoru bojkowskiego w jasnych kolorach. Szyja i piersi kobiety musiały być całkowicie pokryte biżuterią.

Nasze bojkowskie kobiety były bardzo pracowite i wesołe z natury. Szkoda, że stare dobre zwyczaje nie przetrwały zbyt wiele do dnia dzisiejszego.

Wszystko to można zobaczyć w Muzeum Ludowym Bojkowszczyzny w Turce. Można również posłuchać ciekawej wycieczki o rozwoju i historii naszego regionu. Ponadto w kilku wsiach regionu turkowskiego można znaleźć dawne zwyczaje i obrzędy.

Muzeum oferuje różne wycieczki tematyczne, lekcje lokalnej historii, folkloru i robienia pisanek. Wraz z Wydziałem Kultury i Turystyki, biblioteką i Powiatowym Domem Ludowym, pracownicy muzeum biorą udział w różnych imprezach publicznych i wystawach, a także aktywnie uczestniczą w festiwalach i kongresach bojkowskich odbywających się na Turkiwszczyźnie. Muzeum ściśle współpracuje z przedszkolami i ośrodkami rekreacyjnymi.

Muzeum Ludowe Bojkowszczyzny corocznie organizuje Konkurs Literacki i Wiedzy Lokalnej im. Myrona Utrysko, który przyciąga uczestników nie tylko z różnych regionów Ukrainy, ale także z zagranicy, w tym z Ameryki i Kanady. Każdego roku muzeum publikuje końcowy biuletyn literacki i krajoznawczy konkursu "3 Szczyty i Niziny", w którym publikowane są najlepsze prace zwycięzców konkursu i zdobywców dyplomów. Ogółem co roku Muzeum Ludowe w Bojkowszczyźnie odwiedza ponad 1500 osób w różnym wieku.

Serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszego muzeum. Dowiesz się wielu ciekawych rzeczy o naszej wspaniałej Bojkowszczyźnie, naszych zwyczajach i obrzędach oraz kulturze bojkowskiej.