Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego Ukrainy, Borysław

Zakwaterowanie w pobliżu

Muzeum Historii Przemysłu Naftowego, Ozokerytowego i Przetwórstwa Gazu Obwodu zostało założone w 1972 r. w Borysławiu w Pałacu Kultury Nafciarzy (ul. D. Halickiego 32). W 1973 r. posiadało 502 eksponaty muzealne, z czego 272 stanowiły eksponaty główne.

Z Pałacu Kultury Nafciarzy eksponaty związane z przemysłem naftowym i gazowym zostały przeniesione do pomieszczeń dawnego kościoła św. Barbary na Wolance, a następnie do pomieszczeń Miejskiego Memoriału. W trakcie tego procesu część eksponatów zaginęła. Chociaż muzeum oficjalnie działało do 1995 r., pozostały w nim tylko 182 eksponaty muzealne, w tym 72 główne, a pozostałe eksponaty zostały przeniesione do zbiorów miejskiego Muzeum Historii i Krajoznawstwa.

W 2003 r. otwarto nowo utworzoną Izbę Muzealną Przemysłu Naftowego i Gazowniczego Ukrainy. Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego Ukrainy znajduje się w pomieszczeniach zaadaptowanych na budynek administracyjny Boryslavnaftogazu (piąte piętro). Jest to muzeum techniczne.

Ekspozycja sali muzealnej zapoznaje zwiedzających z historią wydobycia ropy naftowej w Borysławiu, najstarszego przemysłu naftowego w Ukrainie pod koniec XIX i na początku XX wieku.

Muzeum prezentuje:

Znaleziska materialne - narzędzia, sprzęt przemysłowy, próbki surowców i produktów, przedmioty gospodarstwa domowego, produkty wykonane przez pracowników OGVU, materiały numizmatyczne (monety, medale, ordery, odznaki itp.), modele robocze, taśmy wideo, dyski, dyskietki, a także próbki przyrody żywej i nieożywionej.
Zabytki piśmiennicze obejmują książki, gazety, czasopisma, broszury, rękopisy, dokumenty, listy, drukowane i odręczne pocztówki itp.
Zabytki wizualne to: rzeźba, malarstwo, grafika, fotografie, plakaty, oryginalne schematy, mapy, pocztówki fotograficzne lub obrazkowe, kalendarze, materiały filatelistyczne itp.

Znajduje się tu sześć stanowisk z fotografiami Starego Borysławia z końca XIX wieku, kolekcja lamp naftowych i olejowych, kolekcja odznak, medali, kalendarzy związanych z przemysłem naftowym i gazowniczym, model "Trójnikowego zaworu fontannowego", "Iniekcja czynnika do formacji", działające modele "Grupowego widma keratycznego do wydobywania ropy naftowej z kompaktowo rozmieszczonych płytkich odwiertów" i "Drewnianej wieży z platformą wiertniczo-wydobywczą (1910-1956)", przymus naftowy, oleje z Shell i Karpaty (1939), koła z wozu używanego do transportu beczek z ropą, kasety wideo o Muzeum Przemysłu Naftowego w Bubrce, Polska, książki i czasopisma w języku polskim o rozwoju przemysłu naftowego, książki o muzeach lamp naftowych itp.

Po tym, jak w marcu 1853 r. farmaceuta Johann Zegh (1817-1897) wynalazł we Lwowie metodę przemysłowego przetwarzania borysławskiej ropy naftowej i ozokerytu, przemysł naftowy zaczął się rozwijać w Ukrainie i w innych miejscach. W 1853 roku znany lwowski biznesmen Robert Doms (1815-1893) odkrył złoże ozokerytu w Borysławiu i rozpoczął komercyjną produkcję w 1854 roku. Rozpoczął on również wiercenie pierwszych szybów naftowych w Borysławiu w 1861 roku. Powstały setki kopalń różnych firm i dziesiątki zakładów przetwórczych.

W 1903 r. produkcja komercyjna w Borysławskim Regionie Naftowym stanowiła ponad 50% całej ropy wydobywanej w Galicji. A w 1909 r. osiągnęła szczytowy poziom 1 920 500 ton, co stanowiło 93% całej ropy wydobywanej w Galicji, która wynosiła 2 053 150 ton, co stanowiło prawie 5% światowej produkcji ropy w tym czasie. Tak więc przemysł naftowy Borysławia w tym czasie zajmował trzecie miejsce w światowej produkcji po Stanach Zjednoczonych i Imperium Rosyjskim, które przejęło wielki przemysł Baku w Azerbejdżanie. Zyski borysławskich producentów ropy naftowej stale rosły. Podczas gdy w 1909 r. wyniosły one 16,6 mln koron, w 1914 r. było to już 47,7 mln koron.

W związku z tak dużym przemysłem naftowym i ozokerytowym, a później gazowym, w 1912 roku w Borysławiu powstała instytucja badawcza - Stacja Geologiczna, która w 1932 roku została przekształcona w Karpacki Instytut Geologiczno-Petrochemiczny - jedyny tego typu instytut w Ukrainie i Europie. I to właśnie tutaj, w latach 20. XX wieku, powstało i działało pierwsze Muzeum Geologii, Przemysłu Naftowego i Ozokerytowo-Gazowniczego w Borysławiu. Działało ono jednak tylko do 1952 roku.

W 1972 roku podjęto decyzję o ponownym utworzeniu muzeum przemysłu naftowego w Borysławiu. W tym celu Komitet Wykonawczy Rady Miejskiej Borysławia podjął decyzję w dniu 15 listopada 1972 roku. A 30 grudnia 1972 roku w Borysławiu w pomieszczeniach ówczesnego Pałacu Kultury Naftowców otwarto Muzeum Przemysłu Naftowego, po raz pierwszy nie tylko w Ukrainie, ale i w całym Związku Radzieckim. Było też pierwszym w Europie Wschodniej. Przecież w Europie Zachodniej, w pobliżu Ukrainy, muzea tego rodzaju zostały uroczyście otwarte dla zwiedzających 8 października 1961 r. w "Dniu Nafciarza" w Ploiesti (Rumunia) i 8 marca 1972 r. w Bubrce (Polska).

Według paszportu w 1973 r. Muzeum posiadało 502 pozycje funduszy ogólnych, z czego 272 to fundusze główne. Wielu mieszkańców Borysławia i przedsiębiorstw przyczyniło się do zbierania materiałów i projektowania ekspozycji. Najcenniejsze i najbardziej profesjonalnie wykonane były działające (ruchome) modele wież wiertniczych, sprzętu i urządzeń przemysłu naftowego i gazowego, które dziś można nazwać unikalnymi. Inżynier naftowy Jarosław Myrko (1935-2017) otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora muzeum na zasadzie wolontariatu. Od 1973 r. był on kierownikiem laboratorium naukowo-przemysłowego wydobycia ropy naftowej w Państwowym Instytucie Ukrdipronidinfta w Borysławiu, a od 1984 r. doktorem inżynierem.

Jednak od początku lat 90. muzeum było praktycznie nieaktywne, a część jego eksponatów zaginęła. Chociaż muzeum oficjalnie (formalnie) działało do 1995 r., ze 182 pozycjami funduszy ogólnych, z których 72 były podstawowe, prawie wszystkie zostały później przeniesione do funduszy Muzeum Historii Miasta i Wiedzy Lokalnej w Borysławiu.

Pod koniec lat 90. ubiegłego wieku, pochodzący z Borysławia, znany ukraiński nafciarz, akademik, główny sekretarz naukowy i wiceprezes Ukraińskiej Akademii Nafty i Gazu, główny badacz w Instytucie Geologii i Geochemii Minerałów Palnych Narodowej Akademii Nauk Ukrainy we Lwowie, doktor geologii i mineralogii Heorhii Boiko (10.03.1933-19.07.2002) często odwiedzał Borysław podczas wizyt zawodowych i prywatnych. Od miejscowego historyka Oleha Mykulycha dowiedział się, że muzeum nie funkcjonuje. Aktywnie uczestniczył więc we wznowieniu jego działalności, a właściwie w utworzeniu nowego Muzeum o tym samym profilu. Profesjonalnie i wytrwale rozwiązywał ten problem we Lwowie i Kijowie w latach 1998-2002. Tak więc, pod aktywną działalnością H. Bojki, zgodnie z następującą propozycją Ukraińskiej Akademii Nafty i Gazu we Lwowie z października 1998r, przy wsparciu pracowników i kierownictwa Boryslavnaftogaz OJSC Ukrnafta (pismo z dnia 03.11.1998 r.), zgodnie z decyzją walnego zgromadzenia UNGA z dnia 18 marca 1999 r. (pkt 2.3), propozycjami projektowymi STC Naftogazbudproekt od 2001 r. oraz na podstawie decyzji Zarządu OJSC Ukrnafta nr 3 z dnia 28 stycznia 2003 r., Muzeum zaczęło się odradzać, a w rzeczywistości tworzyć na nowo, w latach 2003-2006.

Początkowo, w latach 2003-2004, dzięki aktywnej pracy lokalnych entuzjastów, muzeum zostało ożywione poprzez działania publiczne: Mychajło Danczyszak, Mychajło Romaniak, Ołeh Mykulycz, Liubomyr Mychalewicz i Roman Bey (1944-2014), prowadzono poszukiwania i gromadzenie eksponatów. Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego Ukrainy mieści się w pomieszczeniu o powierzchni 21,42 m² w budynku administracyjnym Oddziału Produkcyjnego Boryslavnaftogaz PJSC Ukrnafta przy ulicy Karpatska Brama 26.

W 2004 r. pozostałości dawnego muzeum zostały przeniesione z pomieszczeń Miejskiego Pałacu Kultury do budynku administracyjnego Boryslavnaftogazu. Jest to pięć dużych modeli przedstawiających historię przemysłu naftowego i gazowego, częściowo zniszczonych i uszkodzonych. Cztery z nich zostały profesjonalnie odrestaurowane przez Romana Beya w latach 2004-2006. Na dzień 1 czerwca 2006 r. główne zbiory muzeum liczyły 83 eksponaty. Znacząca działalność muzeum rozpoczęła się po jego rejestracji 21 września 2006 r. w Departamencie Kultury i Turystyki Lwowskiej Obwodowej Administracji Państwowej jako publicznej instytucji muzealnej Ukrainy w oficjalnej sieci muzealnej Ukrainy.

W Muzeum znajdują się oryginalne, historyczne zabytki historii i kultury ukraińskiego przemysłu ozokerytowego i naftowo-gazowego. Są one częścią Funduszu Muzealnego Ukrainy i zostały rozliczone zgodnie z procedurą ustanowioną przez obowiązujące ustawodawstwo. Naukowe i metodologiczne zarządzanie muzeum było prowadzone przez naukowy i metodologiczny dział budownictwa muzealnego Lwowskiego Muzeum Historycznego, a także zgodnie z instrukcjami Regionalnego Departamentu Kultury i Turystyki Ministerstwa Kultury i Turystyki Ukrainy.

W latach 2015-2017 przed i obok budynku administracyjnego Boryslavnaftogaz Departament stworzył skansen - muzeum na świeżym powietrzu - w którym znajdują się wielkoformatowe, działające (ruchome) unikalne historyczne urządzenia technologiczne, urządzenia, przedmioty i nowoczesne modele przemysłu naftowego i gazowego w Borysławiu i okolicach, przeznaczone do wycieczek edukacyjnych i promujących nasze dziedzictwo historyczne i kulturowe. W 2013 r. pracownicy Muzeum i Boryslavnaftogazu udzielili znaczącej pomocy w zakresie eksponatów historycznych i profesjonalnego doradztwa przy tworzeniu ekspozycji podczas tworzenia Muzeum Galicyjskich Pól Naftowych w kompleksie szkoleniowo-kursowym Nadvirna Oil and Gas Production Division of Ukrnafta we wsi Pniv w obwodzie iwanofrankowskim.

W ostatnich latach działalność Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowego Ukrainy Oddziału Wydobywczego Borysławnaftogazu była prowadzona przez jego naukowca głównie w dwóch obszarach. Pierwszym z nich jest przygotowanie materiałów i udział w dwóch lub trzech lokalnych i międzynarodowych konferencjach naukowych i praktycznych rocznie. Drugi to prowadzenie licznych wycieczek. Obecnie najwięcej wycieczek odbyło się w 2016 r. I tak w tym roku pracownik Muzeum przeprowadził 80 wycieczek, zarówno podczas indywidualnych, jak i grupowych wizyt w Muzeum. Według wpisów w księdze gości wzięło w nich udział 965 osób. Oprócz zwiedzania Muzeum i jego skansenu, przeprowadzono również szereg wycieczek indywidualnych i grupowych do historycznych i nowoczesnych obiektów przemysłu naftowego i gazowego w Borysławiu, Schodnicy i okolicach.

W latach 2007-2018 licznymi gośćmi Muzeum byli mieszkańcy wielu ukraińskich miast i miasteczek, a także goście i turyści z zagranicy. Z takich krajów jak: Polska, Rumunia, Czechy, Austria, Niemcy, Włochy, Belgia, Finlandia, Szwecja, Anglia, Szwajcaria, Australia, Francja, Szkocja, USA, Kanada, Turcja, Izrael, Algieria, Angola, Indie, Królestwo Tajlandii, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Azerbejdżan, Białoruś, Rosja i inne.

Działania promujące Muzeum oraz historię przemysłu naftowo-gazowego i ozokerytowego w Borysławiu prowadzone są również w ramach wycieczki informacyjno-edukacyjnej GeoAtrakcje oraz projektu wycieczkowo-turystycznego Galicyjska Kalifornia ze Lwowa, jako kontynuacja polsko-ukraińskiego geokarpackiego szlaku turystycznego.

Godziny otwarcia: 8:00-17:00, obiad 12:00-13:00, sobota, niedziela - dni wolne.

Opłata za wstęp: Bezpłatnie.

Koszt wycieczki: Do 5 osób - 20-30 UAH, do 10 osób - 15 UAH.