Dom książek Sprechera
Pierwszy wieżowiec we Lwowie, zbudowany w stylu neoklasycystycznym z elementami modernizmu w latach 1912-1921. Projekt został opracowany przez Ferdynanda Kasslera. Jest wpisany do rejestru zabytków architektury o znaczeniu lokalnym. W 1829 r. powstał pierwszy dwupiętrowy dom, który należał do rodziny krawca Marcela Gromadzińskiego. W 1847 roku wybudował on czteropiętrową kamienicę. 1867 - właścicielem kamienicy zostaje hrabia Kalikst Popiński, a później Lubomirski. 1880 - w tym budynku mieściła się pierwsza dyrekcja kolei galicyjskiej. W latach 1902-1912 działała tu popularna wśród lwowskich literatów kawiarnia Monopol, w której często bywał Iwan Franko. W kawiarni bywali także polityk Bolesław Wisłowek, historyk Frankiszek, profesor Wasyl Szczurat oraz artyści Jarosław Pstrak i Frederik Pautch.
W1910 r. we Lwowie wydano zakaz budowy budynków wyższych niż cztery piętra. Sprecher ominął ten zakaz. Parter nie liczył się, a nad nim zbudowano antresolę, która w rzeczywistości była pełnoprawnym piętrem, a nad czwartym piętrem zbudowano ogromny strych. W 1910 r. dom kupił zamożny mieszkaniec Lwowa, Jonasz Sprecher. Mówi się, że był to człowiek dość skąpy. J. Sprecher mieszkał w dużym domu z bogatym secesyjnym wystrojem przy ulicy Horodockiej - Chynshovi Kamianytsi. Budynek powstał w 1907 roku.
Ulubionym architektem J. Sprechera był Ferdinand Kassler. To on zaprojektował i zbudował w 1911 r. dom przy placu Mickiewicza. W rzeczywistości był to pierwszy "drapacz chmur" we Lwowie - miasto nigdy nie widziało tak wysokich budynków. W 1913 r. magistrat zatwierdził plany fasady, ale wtedy pojawiły się pierwsze uwagi do budynku. W 1914 r., gdy budynek osiągnął wysokość piątego piętra, zaprotestował przeciwko niemu opiekun zabytków Lwowa Tadeusz Obmiński oraz księża katedry łacińskiej. Budowa gmachu została wstrzymana i zamrożona na cztery lata. W 1918 r. J. Sprecher ponowił prośbę o pozwolenie.
Pozytywna propozycja architekta Wincentego Rawskiego zwyciężyła w głosowaniu. Sprecher otrzymał pozwolenie na dokończenie budowy pod warunkiem zmiany szczytu domu i ograniczenia wysokości fasady do 24 metrów zamiast 26. Parter miał być przeznaczony na sklepy, a wyższe piętra na pomieszczenia mieszkalne (miał się tam mieścić hotel Palace). W 1922 roku większość pomieszczeń zajmowały biura francuskiego koncernu naftowego Małopolska, sklepy, biblioteka oraz konsulaty Rumunii i Węgier. Na parterze znajdowała się apteka Stensela z biedermeierowskim wnętrzem. Architektem budynku był Henryk Zaremba. Do lat 50-tych XX wieku budynek był wykorzystywany jako kasa biletowa do przedsprzedaży kwiatów kolejowych. W połowie lat 60. pomieszczenia na parterze przebudowano na Dom Książki. W latach 2010-2016 lokale na parterze zostały podnajęte prywatnym przedsiębiorcom, a następnie otwarto w nich sklepy odzieżowe i obuwnicze Tommy Hilfiger, Gant i Walker.
